Zu hause

Vandaag heerlijk uitgeslapen. We vertrekken om elf uur en het word een lange reisdag. Eerst heerlijk ontbeten. Ik heb een sri lankees ontbijt gekozen dit keer. Het kan zomaar me laatste zijn deze vakantie. En het was heerlijk. Na het eten de koffers opnieuw ingepakt en uitgebreid afscheid genomen van alle lieve mensen die in dit hotel werken. De één was nog liever dan de andere. We gaan eerst even langs het tehuis om de armbandjes af te leveren. Wassana staat ons al samen met wat andere kindjes op te wachten. Dit keer worden we ontvangen door de manager. Hij was er helaas een zaterdag niet. Mikki had nog een jurkje aan wassana gegeven die haar te klein was. Ze was echt onder de indruk. De armbandjes hebben we voor de zekerheid maar bij de directeur achter gelaten. Het uitdelen mag hij doen. Na een dikke knuffel nemen we nu voorgoed afscheid van de kindjes. Dan vervolgen we onze weg . De volgende stop word het tsnumami museum. Een nederlanse dame heeft dit opgezet . We krijgen een rondleiding van een jonge jongen. Het eerste gedeelte gaat nog over het ontstaan van een tsunami en de feiten daarover. Mikki was alvast doorgelopen. Dat had ze beter niet kunnen doen. Het tweede gedeelte waren namelijk de foto's over deze ramp. En die waren heftig. Heel erg heftig. Gelukkig had ze zich gelijk omgedraaid dus de schade viel mee. In sri lanka zijn behalve indonesie de meeste slachtoffers gevallen. De rede dat er zo veel aandacht ging naar Thailand is omdat daar zoveel toeristen zijn omgekomen. Natuurlijk ook in en in triests. Maar de verhalen die deze jongen vertelde waren ook zo triest. De meeste slachtoffers waren oudere mensen. Vissersmannen, moeders die thuis waren. De minste slachtoffers waren kinderen. Die zaten op school en die zitten meestal in het binneland. Daarom zijn er ook zoveel weeskinderen en ook weeshuizen in Sri Lanka. Er waren ook wat geweldige verhalen over een meisje dat gered was die ze bovenin een palmboom hadden gevonden. Ze studeerde nu in colombo. De kinderen worden nog steeds geholpen door dit museum. Alle giften worden gebruikt om kinderen te ondersteunen. En ook om ze te helpen met studies en huisvesting. We waren echt onder de indruk. Het was stil in de auto. We vervolgde onze reis naar de enige snelweg van Sri Lanka. Deze is in 2011 geopend. Wat een luxe. We konden eindelijk 100km per uur rijden ipv 40. Dus het schoot lekker op. Na bijna vijf uur onderweg te zijn kwamen we eindelijk aan op onze eindbestemming. Ons Duitse paradijsje. We werden opgewacht door Jutta en Marcus. En onthaald alsof we vrienden waren. Jutta kon het niet laten om haar welbekende flauwe grapjes te maken. Wat zijn dit toch heerlijke mensen. De hondjes kwamen ons ook snel gedag zeggen. Snel een biertje gepakt en we bestelde de beroemde sri lankese tostie . We trokken weer langzaam bij van de lange reis. Lekker een lange douche genomen. Alle huisjes zitten vol dus er was vanavond buffet. Deze koks krijgen echt een mega diepe buiging van ons. Om half tien doken we moe maar zeer voldaan ons bedje in. Was even vergeten hoe lekker deze bedden lagen. Binnen twee minuten waren we weg.