Zum kotzen

Om zes uur staat de wekker en om half zeven worden we opgehaald door een tuktuk. We hoeven maar vijf minuutjes. Onze eigenaar heeft goede contacten met een organisatie en ik heb de reviews gelezen. Deze man is top. In de haven ontmoeten we deze man en vervolgens moeten we onze naam opschrijven en dan begint de ellende. We mogen niet bovenin zitten want dat is gereserveerd. Ok voor wie dan. Als ik om uitleg vraag dan krijg ik die niet. De man bij wie we geboekt  hebben zie ik ook niet meer. We kunnen niet bij elkaar zitten maar na flink wat boze woorden word er plek voor ons gemaakt. Het begint dus niet vlekkeloos. Eigenlijk had er toen al een bellteje moeten gaan rinkelen en had ik naar mijn onderbuikgevoel moeten luisteren. ze hebben ons gewoon op een andere boot gedumpt. Om water en pilletjes tegen zeeziekte moet ik vragen. Maarja we gaan walvissen zien en een heleboel dolfijnen. Als we de haven uitvaren beginnen er al twee dames ziek te worden. Ok, dat beloof niet veel goeds. Ik denk dat tachtig procent om ons heen aziaten zijn. Misschien geen  strerke magen .  Heel erg lang verhaal (we hebben vier uur op zee gezeten) beneden waren er van de zestig mensen misschien acht , onder wie jim, Dé en ik niet  ziek. De rest was zeeziek en dan ook echt doodziek. Wat een hel. Van boven kwamen mensen dien niet eens meer konden lopen. En wat ik ook heb geleerd is dat Europeanen in stilte kotsen maar aziaten doen dat vol overgave. Dat was nog het ergste . Ik kan echt niet tegen het geluid. Maar na ons ziekzijn verhaal en na deze reis kan je naast me gaan staat te kotsen en het doet me niets meer, maar had het liever niet meegemaakt.. we hebben welgeteld drie staarten gezien van walvissen en nul dolfijenen . Wat een fiasco. Maar het kan natuurlijk niet altijd feest zijn. Als we weer in het hotel aankomen snel nog een ontbijtje kunnen bestellen en eerst al het zout afgedoucht. Gelukig is het prachtig mooi weer en pakken we allemaal een zonnebedje en gaan we nog wat bijslapen en komen we langszaam aan weer bij. We doen niets meer vandaag. Zelfs de sushi laten de kids varen. Ze willen weer hier eten en dat is absoluut geen straf dus iedereen weer happy. Wat echt grappig is dat elke dag er rond vier uur als je goed kijkt er een schildpad voorbijzwemt . Wat een gigantische beesten zijn dat. Ook worden we nog verrast met een varaan onder ons bedje. Dat was even lekker gillen. Morgen  moeten we echt afscheid nemen van deze prachtige plek en ook van loekie. Gelukkig eet ze wel mee met ons vanavond en gelukkig hebben we facebook. Wat een geweldige dagen hebben we hier gehad. We zijn weer helemaal chill en schoon en hebben ons weer helemaal opgeladen. De mensen van dit hotel waren echt weer zo megalief en attent. Ga ze echt missen maar gelukkig weten we wat ons te wachten staat de komende dagen. De familie Pütz. We gaan met een voldaan en vredig gevoel onze laatste nacht hier in. Truste